Ken je dat? mei 2016

Ken je dat?

Ken je dat gevoel? Het gevoel van….ik moet even weg….laat me even met rust….geef me een uur de ruimte om te kunnen bewegen waar en hoe ik dat wil. Op dat soort momenten voel ik dat in mijn hele lijf. Ik ben onrustig,  wat gehaast en mijn hart lijkt een ander ritme te kloppen. Eigenlijk kan ik daar dan alleen maar aan toegeven en gaan. Al is het maar een blokje om met een aantal diepe teugen frisse lucht. Dat is dan ook wat ik doe. Het liefst kom ik dan niemand tegen. Want als ik iemand zie, zie ik niet alleen de buitenkant. Er zit zoveel in en achter een mens….ik zie en voel dat. En daar zit ik dan even niet op te wachten. Ik kan me op dat soort momenten moeilijk afsluiten. Ik sta dan te erg open en pik dus extra veel op. Die frisse lucht en ruimte waar ik naar op zoek ben is dan ook heel hard nodig om weer even goed te landen. Nu heb ik het geluk vlak bij de bossen te wonen en sta ik daar binnen tien minuten midden in. Daar maak ik dan ook dankbaar gebruik van.

En als ik dan wandel, bewust van elke stap die ik zet, zakt het weer. Dat gevoel is heerlijk. Ik zak letterlijk weer in mezelf, alsof ik daar uit was. Nou ja, ik zeg ‘alsof’ maar ik weet eigenlijk dat het zo is. Ik ga dan buiten mezelf omdat ik te weinig aandacht heb besteed aan waar het voor mij om draait. Mijn essentie, mijn drive. Moeilijk te omschrijven wat mijn essentie is. Het is een gevoel. Als je zelf weet wat je essentie is weet je wat ik bedoel. Als ik daar weer bij kan, dan leef ik weer. Ken je dat gevoel? Dat je leeft? Dan weet je dat je op het goede pad loopt en past alles zo mooi in elkaar. Heerlijk is dat!

Soms voel ik die essentie ook op een heel andere manier. Als ik om me heen kijk, op bijvoorbeeld een overvol terrein van bijvoorbeeld de avondvierdaagse die afgelopen week weer gelopen is door mijn kinderen, dan denk ik; wat dóen we eigenlijk met z’n allen? Waarom? Wat is dit? Ik word dan altijd een soort van spontaan allergisch en wil ik weg. Maar dat is dan weer een moment waarop dat niet kan. Ik sta daar met mijn zoontje van 5 jaar die springt van enthousiasme. Eindelijk zijn allereerste medaille, waar hij het allemaal voor deed. Hij speelt met zijn vriendjes en krijgt snoepjes uitgedeeld. Terwijl ik gehurkt zijn medaille opspeld, kijkt hij me aan en hij ziet mij. Hij kijkt recht mijn ziel in. Hij ziet wie ik ben en waarom ik daar sta. Zonder dat de honderden ouders om mij heen het zien veeg ik een traan weg van mijn wang. Hij pakt mijn hand en blijft bij me staan.  Alsof hij tegen me zeggen wil….dank je wel mam dat je er bent.

En ook al ben ik dan even allergisch, ik voel dan wel intens dat ik leef…….in mijn hele lijf. 

Nieuwetijdskinderen in het onderwijs april 2016

Nieuwetijdskinderen in het onderwijs

Al een hele lange tijd vraag ik me af; Hoe kan dit? Hoe kan dit gebeuren? Of eigenlijk; Hoe kan het dat het niet gebeurt! Er zijn nu zoveel kinderen die roepen, zelfs schreeuwen. Schreeuwen om hoorbaar te zijn, schreeuwen om een punt te maken, schreeuwen om gezien te worden.
Hoe kan het toch zo zijn dat sommige scholen zich nog steeds afvragen waarom er zoveel kinderen ‘uit de pas’ lopen? Dat ‘uit de pas lopen’ is dat geschreeuw. Ieder kind laat het op zijn of haar eigen mooie manier zien of horen. Of dat nou in de vorm is van wiebelbenen, wegkruipen op volle schoolpleinen, pesten, boosheid richting de leerkracht of thuis met deuren slaan, geschreeuw ís het. En logisch dat ze schreeuwen, met gewoon praten hoort niemand ze. Er moet toch een manier zijn waarop er wel geluisterd wordt? Dan maar schreeuwen. Misschien horen ze me dan. Nu zeg ik dat niemand ze hoort, dat is natuurlijk niet zo. Er zijn heel veel andere mensen met mij die deze kinderen wél horen. Gelukkig maar. Maar deze groep mensen is nog lang niet groot genoeg. Als er hier en daar af en toe een geluid hoorbaar is van een therapeut, coach, yogadocent etc, is daar weinig aandacht voor. Het moet blijkbaar met grof geschut.    Prima, als dat nodig is om de aandacht van de scholen te krijgen, dan ga ik daar voor. Het maakt mij niet uit wat ik moet doen, als er maar geluisterd wordt. Geluisterd naar de kinderen, en ik mag hun tolk zijn. Ik versta de taal van de nieuwetijdskinderen en vertaal dat in woorden die wél begrepen worden.

Een tijdje geleden heb ik een lezing gegeven over de nieuwetijdskinderen. Heerlijk om te doen. Ik kreeg een podium om iets te kunnen vertellen namens de kinderen. Alle nieuwetijdskinderen stonden om mij heen, tenminste, zo voelde het. Dat gaf mij extra kracht en energie om het nog duidelijker over te kunnen brengen. En het werkte. Er was herkenning vanuit de mensen en er kwamen volop vragen. Eén vraag kwam gelukkig naar voren, en deze vraag krijg ik regelmatig toegespeeld in de wandelgangen, “Waarom doet onze school hier niets mee?”. De groep mensen in de zaal reageerde hier massaal op. De één na de ander kwam met verhalen over school. Gelukkig zaten daar ook positieve verhalen tussen, over hoe een leerkracht open staat voor de gevoeligheid van de dochter in dit geval. Dat is super en zou op andere scholen ook zo moeten gaan. Maar zover zijn we nóg niet, jammer genoeg.

Ik snap echt dat er weinig tijd is en misschien nog wel minder budget, maar dit kan niet langer wachten. De manier van onderwijzen past niet meer bij de kinderen van nu. De tijden (de maatschappij) zijn veranderd, veel heftiger dan menig mens in de gaten heeft. De ontwikkeling van de mens gaat niet zo hard, dus dat past niet. Nu maken de nieuwetijdskinderen het nog ‘ingewikkelder’ door hun nieuwe vorm van bewustzijn. Dat maakt het gat tussen hen en de maatschappij alleen maar groter. En die kinderen zijn de volwassenen van de toekomst. Is het dan niet verstandig om onze maatschappij aan te gaan passen aan deze prachtige nieuwe vorm van bewustzijn, in plaats van de kinderen blijven proberen aan te passen aan deze maatschappij??? Dat is moeilijk, dat snap ik. Vooral als je al heel lang op dezelfde manier werkt en functioneert. Dat is de meest makkelijke en veilige manier. Dus dan is het logisch het zo te blijven doen. Maar niets is minder waar. Laten we beginnen met het luisteren naar deze kinderen, zij hebben heel wat tips om met dit soort dilemma’s om te gaan. Zij weten hoe het werkt, hoe je het beste om kan gaan met bijvoorbeeld deze angst. De angst voor het loslaten van het oude. Vraag het ze maar, ze zullen het je vertellen. Maar dan moeten we wel luisteren………………

Even rust maart 2016

Even rust.

Deze week is voor mij een week van rust. Het was me allemaal wat te veel. Maar ja, dat mag ook wel, na drie weken ziekenboeg thuis. Pfff, ik mag dan wel een ‘supermama’ zijn, maar dit ging zelfs mij even boven mijn pet. Beide kinderen goed ziek geweest, en ik ontkwam er dit keer ook niet aan. Wat is het lastig om hulp in te schakelen en te moeten zeggen; “ik kan het even niet alleen.” Uiteindelijk vochten de hulptroepen bijna om me te ondersteunen. Dat voelde dan toch wel weer heel fijn…………

Na de laatste week van ziek zijn werd mijn lieve kleine Floris 5 jaar. Wat een feest! Ook voor mij, en dan voornamelijk omdat ik de hele dag mocht genieten van zijn blije snoetje. Eindelijk mocht de laatste sticker op de kalender, eindelijk was het dan 21 februari. Natuurlijk was het een echte kinderverjaardag, inclusief step als hoofdcadeau, dinotaart en heel veel familie en vriendjes. Maar zoals waarschijnlijk bij alle moeders, had deze dag ook iets emotioneels. 5 jaar geleden alweer, wat vliegt de tijd (zo cliché maar zo waar). 5 jaar geleden lag ik in het ziekenhuis, herstellende van een keizersnede als gevolg van een acute zwangerschapsvergiftiging. Ik op de eerste hulp afdeling aan de toeters en bellen en Floris in de couveuse, zonder mij. Ik was blij dat Floris gezond ter wereld was gekomen, maar ik was ook bang. Bang voor mijn eigen gezondheid en hoe dat dan allemaal moest met de rest van mijn gezin. Die gedachte blijft angst oproepen, hoe dan ook. Maar opluchting en geluk hebben de overhand. Als ik hem dan zie lopen met zijn veel te grote feestmuts en taart op zijn neus, dan krijg ik een gloed over me heen en laat ik een traan van geluk. En dan denk ik, wat ben ik bevoorrecht. Dank je wel.

Mijn praktijk draaide gewoon door, dankzij mijn lieve hulptroepen. Maar de week dat ik zelf ziek was, stonden er geen afspraken gepland. Toeval bestaat niet, wat worden dit soort dingen toch mooi gestuurd daar boven. Ik mocht dus gewoon even ziek zijn. Nu is alles weer als vanouds. Geen zorgen om zieke kinderen, geen tissues op elke vierkante centimeter in huis. Het is weer rustig, opgeruimd en gestructureerd(daar houd ik van). Maar nu voel ik de vermoeidheid, in mijn lijf en in mijn hoofd. Ik ben even lamgeslagen. Ik geef er maar aan toe, dat is het enige dat helpt. Het gewoon laten gebeuren. Ik heb geleerd, door het de vorige keer dus anders te doen, dat ik moet  luisteren naar mijn lichaam en mijn gevoel. Ook dat wordt weer gestuurd. Ik heb voor deze week wat afspraken geannuleerd en heb daarmee ruimte gecreëerd om uit te rusten. En het doet me goed. Ik kan weer meer bij mijn ideeën, en ik raak weer geïnspireerd!  Alleen al het feit dat ik helemaal voor mezelf heb gekozen en die afspraken heb afgezegd…..wat ben ik trots op mij :-)

Mijn schatkist januari 2016

Mijn schatkist

Ken je dat? Dat je tot tranen geroerd bent door een mooi stukje muziek? Die muziek neemt je mee naar binnen, en dat kan soms tranen opleveren. Heerlijk toch? Zo’n golf van ontroering overvalt mij regelmatig.  Door naar muziek te luisteren, door boven op het te duin staan bij een woeste zee, maar zeker ook door kinderen. Of eigenlijk moet ik zeggen dankzij kinderen. Telkens als een kind mij raakt, ontvang ik een diamantje. In mijn praktijk zie ik natuurlijk volop kinderen, en elke keer weer weten ze mij te ontroeren. Die dromerige snoetjes als ze in gedachten verzonken zijn bij een verhaal. Kinderen die zonder enige twijfel, vol zelfvertrouwen, de ogen sluiten om even bij zich zelf te komen. Dat pure, dat kwetsbare, dat bezorgt mij kippenvel en tranen. Je snapt dat ik al heel wat diamantjes in mijn schatkist heb mogen ontvangen….wat een rijkdom.

Vandaag was er weer zo’n situatie. Bij één van mijn eigen kinderen. Mijn zoon was thuis van school omdat hij aangaf een te vol hoofd te hebben. Hij zei met een bleek snoetje; “mama, mijn hoofd zit zo vol, er past helemaal niets meer bij. Ik voel het zelfs in mijn rug, die bibbert ervan”. Dus we hebben er een heerlijke uitrustdag van gemaakt. Lekker in bad en daarna met zijn spiderman-dekbed op de bank. Heel fijn. Het deed hem zoals altijd goed. Aan het eind van de dag ging de muziek aan; Stromae met papaoutai, één van zijn favoriete. Even ontladen. Nou dat lukte wel, hij ging helemaal los. Zonder rem danste hij op de muziek, met alles erop en eraan. Zo thuis, zo intens, het raakte me diep. Wat andere keren als ‘gewoon gezellig’ bevonden werd, was nu zó bijzonder.  Mijn tranen bleven natuurlijk niet onopgemerkt. Hij zag het gebeuren en lachte lief naar me. Ik pakte het op als een “dank je wel mam”………..wat een mooie aanvulling op mijn schatkist……………..