Tijd om te delen…mijn verhaal…ik werd moeder, en bevrijdde mezelf.

15 mei 2008, 6:00 uur, ik was hoogzwanger en werd doodziek wakker. Ik pakte naar mijn hoofd omdat ik extreme pijn voelde en ging meteen rechtop zitten wegens gebrek aan lucht. Het was alsof ik een te strakke elastiek om mijn maagstreek had zitten. Ondanks deze pittige klachten wachtte ik braaf met bellen tot de verloskundigenpraktijk zou openen. Mijn man belde om 9:00. De verloskundige was er binnen een half uur. Zwangerschapsvergiftiging, ik moest blijven zitten. Mijn man moest aan de slag om mijn spullen bij elkaar te zoeken, het ziekenhuis was gebeld, we werden verwacht.

Ik werd meteen aan toeters en bellen gelegd en er werd bloed en urine afgenomen. Ik werd zieker en zieker en lag te wachten op de uitslag met koude doeken op mijn voorhoofd. Wat gebeurde er met mij? En hoe gaat het met mijn kind? Ik voelde angst, maar gaf me over aan de medici. Wat moest ik anders? De eerste uitslag kwam binnen, de zwangerschapsvergiftiging werd bevestigd. Ze wilden de bevalling gaan opwekken en ons kindje zou binnen 1 à 2 dagen geboren worden. Wat? Bevallen? Dat kan ik niet! Ik ben te ziek! Ze probeerden me gerust te stellen, het zou allemaal goed komen.

Ondertussen werd ons kindje goed in de gaten gehouden en hij maakte het goed. Dat stelde me gerust. De dag vorderde en we moesten wachten want nog niet alle uitslagen waren binnen. Mijn man keek voetbal op de minitelevisie en ik probeerde wat te slapen. In de middag kwam de tweede uitslag, ons kindje zou vandaag nog geboren worden middels een keizersnede. Mijn zwangerschapsvergiftiging was te acuut, wachten zou gevaarlijk zijn. Ze noemen dit HELLP. Het nieuws voelde dubbel. Spannend en eng omdat ik een operatie zou ondergaan, en zou ons kindje het redden? Hij zou immers nog 4 weken langer in mijn buik moeten zitten. Maar ik was ook opgelucht. Ik hoefde niet te bevallen. Ik zou niet weten hoe ik dat had moeten doen.

Ivo

De keizersnede verliep volgend plan, Ivo werd om 19:10 geboren. Gezond en wel, wat waren we opgelucht. Maar ik had nog veel nodig. Mijn herstel verliep niet volgens plan. Ik werd uiteindelijk teruggebracht naar de afdeling waar ik visite mocht ontvangen. Ik kreeg er weinig van mee. Ik keek scheel en kreeg geen woord uit mijn mond. Die nacht werd ik teruggebracht naar de eerste hulp waar ze met veel mensen aan mijn bed hebben gestaan. Het was als een droom, heel bizar. Ze probeerden een infuus aan te leggen maar kregen het niet geprikt. Ze probeerden het zelfs ergens bij mijn voeten. Uiteindelijk hebben ze een ander infuus afgekoppeld om het nieuwe aan te kunnen leggen. Waarom dit zo is gebeurd weet ik tot op de dag van vandaag nog steeds niet. Daar had niemand een antwoord op.

De volgende dag heeft Ivo een tijdje bij me gelegen en heb ik voor hem gezongen. Dat weet ik deels uit herinnering maar vooral van de film die ik later terug heb gekeken. Ik wilde zo graag genieten maar ik was te ziek. Mijn man liet de familie weten dat ze die dag niet mochten komen. Ik had rust nodig. Pas de volgende dag besefte ik dat ik op een andere kamer lag aangesloten aan allerlei apparatuur. Maar ik keek nog steeds scheel en kon moeilijk praten. Ik weet nog dat iemand me ontbijt kwam brengen en het naast me neer zette en zei; “smakelijk”. Ze verdween weer. Ik probeerde te zien wat ze had neer gezet maar ik zag zo wazig. Ik had ook geen kracht om omhoog te komen. Mijn man was al vroeg bij me en zag hoe ik erbij lag. De arts kwam en heeft de magnesium, die je via infuus toegediend krijgt om epileptische aanvallen te voorkomen in verband met het HELPP syndroom, afgekoppeld. Binnen een uur knapte ik op. Ik zag steeds helderder en kon weer praten. Wat een heftig spul is dat zeg!

“Hallo, met de mama van Ivo”

Ik mocht naar de neonatologie afdeling waar Ivo lag, een kamer voor mij alleen. Ik kreeg uitleg over alle dingen in mijn kamer inclusief hoe de telefoon werkte en hoe ik naar de couveusekamer kon bellen om te vragen hoe het met Ivo ging. Ze was mijn kamer nog niet uit of ik hing al in de telefoon. Ik voelde namelijk voor het eerst dat mijn buik leeg was en dat ik moeder was geworden. Mijn  kind, waar is mijn kind?! Ik wil het bij me! Ik belde naar de couveusekamer. Ze namen op en ik zei voor het eerst in mijn leven; “hallo, met de mama van Ivo”. De tranen rolden over mijn gezicht toen ik me dat besefte. Ik was mama! Ze reageerde heel enthousiast en was binnen 10 minuten met Ivo in zijn bedje bij me. Laat hem maar in zijn bedje, zei ze, hij is moe. Ze ging weg met de mededeling dat ze over een half uurtje terug zou komen om hem op te halen. Ze trok de deur achter zich dicht en ik heb Ivo met één hand, omdat ik niet omhoog kon, uit zijn bedje getild en bij me gepakt. Voor het eerst voelde ik echt mijn kindje tegen me aan, zo warm en zacht. Ik hoorde zijn geluidjes en rook zijn geur. Ik heb gezongen voor hem en wel 100 keer gezegd dat ik zo blij met hem ben en zo veel van hem hou.

De dagen daarna ging het elke dag beter. Ivo groeide goed en ik knapte aanzienlijk op. Ik kwam op een tweepersoons kamer waar ik alle visite mocht ontvangen. Wel was ik erg emotioneel. Ik bleef maar huilen. Gelukkig was er een lieve neonatologie medewerker, een oud klasgenoot van mij van de basisschool, die er oog voor had. Ze verwees mij en mijn man naar een kamertje verderop in de gang waar we rustig samen konden zijn met Ivo.

Later die week hadden we een afspraak om de video die ze van Ivo hadden gemaakt na zijn geboorte, terug te kijken. Ik had natuurlijk veel gemist omdat ik zo ziek was en op een andere afdeling lag. Ik werd enorm emotioneel tijdens het kijken van de film. De vrouw vroeg me wat me zo raakte. Ik zag Ivo, ons kind, voor het eerst in zijn blootje. De vrouw schrok er best van en is meteen in overleg gegaan met de afdeling. Diezelfde dag nog is Ivo in zijn blootje op mijn borst gelegd. Wat een mooi moment…….

Na twee weken mochten we naar huis, beiden in goede gezondheid. Ik had nog wel veel rust nodig maar kon echt genieten van Ivo.

De arts zei dat het niet zoveel voorstelt

Na enige tijd moest ik op controle bij de gynaecoloog. Ik had vragen. Ik liep vooral met de vraag; wat is er nou eigenlijk gebeurd? Waar kwam die zwangerschapsvergiftiging vandaan? Wat is er met mijn lichaam gebeurd? En hoe lang heeft het nodig om te herstellen? De arts zei dat het niet zo veel voorstelt. Dat ik me er niet druk om moest maken en dat mijn lichaam vanzelf weer zou herstellen. Ik klapte dicht en slikte alle andere vragen in. Daardoor onderschatte ik mijn herstel en ging ik, achteraf gezien, te snel weer aan het werk. Ik kreeg een terugval en moest opnieuw opbouwen.

Een tweede zwangerschap

Twee jaren verstreken. Ik voelde me weer een stuk beter en ik raakte zwanger van ons tweede kindje. Een erg pittige zwangerschap. Ik was vrijwel meteen vermoeid en voelde in de eerste maanden al vergelijkbare signalen met de  eerste zwangerschap. Ik sprak mijn onrust uit bij de gynaecoloog. Zij gaf aan dat een tweede keer HELLP vrijwel onmogelijk was. De kans dat iemand het krijgt tijdens de eerste zwangerschap is groter dan iemand die het al een keer gehad heeft. Mijn lichaam zou het herkennen en dus niet nog eens laten gebeuren. Ik moest het uit mijn hoofd zetten want het zat tussen mijn oren. Ik voelde me vreemd. Mijn gevoel matchte niet met het verhaal van de arts. Toch probeerde ik het uit mijn hoofd te zetten. De arts heeft immers altijd gelijk…..

20 februari 2011, ik voelde me niet lekker. We hadden afgesproken om met vrienden de bossen in te gaan. Ik zei tegen mijn man dat ik niet mee zou gaan. Ik ging lekker even liggen op de bank en hij zou samen met Ivo gaan. Eerder dan verwacht kwamen mijn man en Ivo weer thuis met de mededeling dat onze vriendin, werkzaam als verpleegkundige, bezorgd was en zei dat ik voor de zekerheid toch mijn bloeddruk moest laten meten in het ziekenhuis. Ik belde het ziekenhuis met het verhaal en ze gaven aan dat ik helemaal gecheckt moest worden aangezien mijn eerste zwangerschap met HELLP is afgelopen. We werden om 18:15 verwacht. Ik was verbaasd. Een tweede keer HELLP zou toch niet kunnen? De oppas kwam voor Ivo en ik zei dat ik hem strakjes nog kusjes zou komen geven als we terug zijn uit het ziekenhuis.

Onderweg werd ik steeds zieker. Dezelfde tests werden uitgevoerd toen we in het ziekenhuis waren gearriveerd. De uitslag; we gaan jullie kindje vanavond nog halen, je hebt een tweede keer HELLP. Ik schrok, hij moest nog 6 weken in mijn buik zitten, en voelde me ook boos. Dat liet ik al snel gaan omdat ik me zo ziek voelde. De echo wees uit dat het met ons kindje goed ging en dat hij groot genoeg was om geboren te worden.

Floris

Ze maakten me klaar voor de operatiekamer en onderweg, om 23:45, vroeg ik aan de verpleegkundige of hij nog vóór of na middernacht geboren zou worden. Dat werd dus na middernacht want om 00:15, op 21 februari dus, werd Floris gezond geboren. Omdat hij zo vroeg was moest hij de couveuse in, maar dat was maar voor even. Wat een sterk mannetje. Hij wilde zich al omdraaien en dronk op eigen kracht uit een flesje.

Mijn herstel verliep beter deze keer omdat ik voorafgaand aan de operatie had aangegeven geen magnesium te willen. De arts was het er niet mee eens maar ik was vastberaden. We maakten de afspraak dat we het één dag mochten proberen. Als mijn gezondheid achteruit zou gaan moest ik alsnog aan de magnesium. Heel even leek het erop dat het bergafwaarts ging. De arts wilde me magnesium geven. Ik wilde het toch nog even uitstellen, ik wist zeker dat het goed zou komen. Gelukkig knapte ik op, de artsen waren verrast.

Na twee weken mochten we naar huis. Ook Floris mocht mee, ook al was het plan hem nog in het ziekenhuis te houden tot aan de oorspronkelijk uitgerekende datum. Ik was vastberaden. Ik ga niet weg zonder Floris, we gaan samen naar huis. En zo geschiedde. Wat een geluk, ons gezin was compleet……

De energetische reden

Voordat ik zwanger raakte van ons eerste kind was ik nog niet bezig met spiritualiteit en was ik me al helemaal niet bewust van het energetische stuk. Dat kwam eigenlijk pas na de geboorte van ons tweede kind. Nu ik na 12 jaar een aantal lagen heb mogen ont-wikkelen, en meer te weten ben gekomen over deze manier van kijken en leven, zie ik de oorzaak en de reden van mijn zwangerschapsvergiftiging(en).

Ik was een vrouw die haar ware emoties niet toonde. Ik voelde me daarvoor niet veilig genoeg hier op aarde. Dit is gebeurd omdat ik in mijn beleving weinig tot geen erkenning kreeg. Ik creëerde een manier om erbij te horen en stopte daarmee mijn echte ik weg. Ik nam meningen van anderen aan voor waarheid en werd daarin zelf dus steeds kleiner.

De energetische oorzaak van zwangerschapsvergiftiging is dat je voorafgaand aan je zwangerschap al in een soort van gevangenis zat. Die gevangenis was ik zelf. Ik had geen contact met mijn lichaam dus was ik bang. Bang voor wat er in en met mijn lichaam gebeurde. Tegelijkertijd voelde ik me zo ontzettend verantwoordelijk dat ook daar een angst uit voortkwam. Die angsten en dus die gevangenis, zijn in die maanden gaan groeien tot de drang om te bevrijden. Ik voelde me ondergedompeld in emoties. Geen lucht krijgen, geen grip op wat zich in mijn lichaam afspeelde en daardoor nog meer angst voelen. Alle kanten heen geslingerd worden in de medische wereld, geen idee hebben wat er gebeurt, omdat ik niet in contact was met mezelf. Ik voelde boosheid richting de medici maar eigenlijk was die boosheid voor mijzelf bedoeld. IK was degene die mezelf gevangen hield al die tijd. IK was degene die niet vertrouwde op mezelf en daardoor angsten creëerde. IK was dus zelf degene die zei; “hier ben ik, doe maar met mij wat jullie willen”.

Tijdens de tweede zwangerschap herkende ik de signalen uit mijn eerste zwangerschap, en toch liet ik me weer leiden door de medici. Dus kwam datzelfde thema nog eens langs. In de hoop nu wel te worden gezien. Gelukkig had ik de lessen van de eerste keer goed in mijn oren geknoopt en stond ik erop geen magnesium te willen. Ik kreeg flink tegengas maar bleef bij mijn gevoel. Die drang, dat gevoel van weten dat het goed komt zonder de magnesium, is niet te beschrijven. Maar één ding is zeker; ik was in contact met mijzelf.

Ik was bevrijd uit de gevangenis van emoties. Sinds die dag ben ik gaan groeien. Langzaam aan kwamen de laagjes los. Steeds duidelijker werd mijn kijk op mezelf en daarmee op de wereld. Het gevoel van verstikking komt heel soms nog wel eens kijken. Dat is in tijden dat ik niet goed met mezelf ben verbonden. Dan laat ik me te veel leiden door anderen. Ik ben dankbaar dat ik dit heb mogen meemaken. Een les die ik de rest van mijn leven bij me draag, en me nog steeds herinnert aan het feit dat contact maken met mezelf van levensbelang is.