Nieuwetijdskinderen in het onderwijs
Al een hele lange tijd vraag ik me af; Hoe kan dit? Hoe kan dit gebeuren? Of eigenlijk; Hoe kan het dat het niet gebeurt! Er zijn nu zoveel kinderen die roepen, zelfs schreeuwen. Schreeuwen om hoorbaar te zijn, schreeuwen om een punt te maken, schreeuwen om gezien te worden.
Hoe kan het toch zo zijn dat sommige scholen zich nog steeds afvragen waarom er zoveel kinderen ‘uit de pas’ lopen? Dat ‘uit de pas lopen’ is dat geschreeuw. Ieder kind laat het op zijn of haar eigen mooie manier zien of horen. Of dat nou in de vorm is van wiebelbenen, wegkruipen op volle schoolpleinen, pesten, boosheid richting de leerkracht of thuis met deuren slaan, geschreeuw ís het. En logisch dat ze schreeuwen, met gewoon praten hoort niemand ze. Er moet toch een manier zijn waarop er wel geluisterd wordt? Dan maar schreeuwen. Misschien horen ze me dan. Nu zeg ik dat niemand ze hoort, dat is natuurlijk niet zo. Er zijn heel veel andere mensen met mij die deze kinderen wél horen. Gelukkig maar. Maar deze groep mensen is nog lang niet groot genoeg. Als er hier en daar af en toe een geluid hoorbaar is van een therapeut, coach, yogadocent etc, is daar weinig aandacht voor. Het moet blijkbaar met grof geschut. Prima, als dat nodig is om de aandacht van de scholen te krijgen, dan ga ik daar voor. Het maakt mij niet uit wat ik moet doen, als er maar geluisterd wordt. Geluisterd naar de kinderen, en ik mag hun tolk zijn. Ik versta de taal van de nieuwetijdskinderen en vertaal dat in woorden die wél begrepen worden.
Een tijdje geleden heb ik een lezing gegeven over de nieuwetijdskinderen. Heerlijk om te doen. Ik kreeg een podium om iets te kunnen vertellen namens de kinderen. Alle nieuwetijdskinderen stonden om mij heen, tenminste, zo voelde het. Dat gaf mij extra kracht en energie om het nog duidelijker over te kunnen brengen. En het werkte. Er was herkenning vanuit de mensen en er kwamen volop vragen. Eén vraag kwam gelukkig naar voren, en deze vraag krijg ik regelmatig toegespeeld in de wandelgangen, “Waarom doet onze school hier niets mee?”. De groep mensen in de zaal reageerde hier massaal op. De één na de ander kwam met verhalen over school. Gelukkig zaten daar ook positieve verhalen tussen, over hoe een leerkracht open staat voor de gevoeligheid van de dochter in dit geval. Dat is super en zou op andere scholen ook zo moeten gaan. Maar zover zijn we nóg niet, jammer genoeg.
Ik snap echt dat er weinig tijd is en misschien nog wel minder budget, maar dit kan niet langer wachten. De manier van onderwijzen past niet meer bij de kinderen van nu. De tijden (de maatschappij) zijn veranderd, veel heftiger dan menig mens in de gaten heeft. De ontwikkeling van de mens gaat niet zo hard, dus dat past niet. Nu maken de nieuwetijdskinderen het nog ‘ingewikkelder’ door hun nieuwe vorm van bewustzijn. Dat maakt het gat tussen hen en de maatschappij alleen maar groter. En die kinderen zijn de volwassenen van de toekomst. Is het dan niet verstandig om onze maatschappij aan te gaan passen aan deze prachtige nieuwe vorm van bewustzijn, in plaats van de kinderen blijven proberen aan te passen aan deze maatschappij??? Dat is moeilijk, dat snap ik. Vooral als je al heel lang op dezelfde manier werkt en functioneert. Dat is de meest makkelijke en veilige manier. Dus dan is het logisch het zo te blijven doen. Maar niets is minder waar. Laten we beginnen met het luisteren naar deze kinderen, zij hebben heel wat tips om met dit soort dilemma’s om te gaan. Zij weten hoe het werkt, hoe je het beste om kan gaan met bijvoorbeeld deze angst. De angst voor het loslaten van het oude. Vraag het ze maar, ze zullen het je vertellen. Maar dan moeten we wel luisteren………………
Geen opmerkingen:
Een reactie posten