Ken je dat?
Ken je dat gevoel? Het gevoel
van….ik moet even weg….laat me even met rust….geef me een uur de ruimte om te
kunnen bewegen waar en hoe ik dat wil. Op dat soort momenten voel ik dat in
mijn hele lijf. Ik ben onrustig, wat
gehaast en mijn hart lijkt een ander ritme te kloppen. Eigenlijk kan ik daar dan
alleen maar aan toegeven en gaan. Al is het maar een blokje om met een aantal
diepe teugen frisse lucht. Dat is dan ook wat ik doe. Het liefst kom ik dan
niemand tegen. Want als ik iemand zie, zie ik niet alleen de buitenkant. Er zit
zoveel in en achter een mens….ik zie en voel dat. En daar zit ik dan even niet
op te wachten. Ik kan me op dat soort momenten moeilijk afsluiten. Ik sta dan
te erg open en pik dus extra veel op. Die frisse lucht en ruimte waar ik naar
op zoek ben is dan ook heel hard nodig om weer even goed te landen. Nu heb ik
het geluk vlak bij de bossen te wonen en sta ik daar binnen tien minuten midden
in. Daar maak ik dan ook dankbaar gebruik van.
En als ik dan wandel, bewust van elke
stap die ik zet, zakt het weer. Dat gevoel is heerlijk. Ik zak letterlijk weer
in mezelf, alsof ik daar uit was. Nou ja, ik zeg ‘alsof’ maar ik weet eigenlijk
dat het zo is. Ik ga dan buiten mezelf omdat ik te weinig aandacht heb besteed
aan waar het voor mij om draait. Mijn essentie, mijn drive. Moeilijk te
omschrijven wat mijn essentie is. Het is een gevoel. Als je zelf weet wat je
essentie is weet je wat ik bedoel. Als ik daar weer bij kan, dan leef ik weer.
Ken je dat gevoel? Dat je leeft? Dan weet je dat je op het goede pad loopt en
past alles zo mooi in elkaar. Heerlijk is dat!
Soms voel ik die essentie ook op
een heel andere manier. Als ik om me heen kijk, op bijvoorbeeld een overvol
terrein van bijvoorbeeld de avondvierdaagse die afgelopen week weer gelopen is
door mijn kinderen, dan denk ik; wat dóen we eigenlijk met z’n allen? Waarom?
Wat is dit? Ik word dan altijd een soort van spontaan allergisch en wil ik weg.
Maar dat is dan weer een moment waarop dat niet kan. Ik sta daar met mijn
zoontje van 5 jaar die springt van enthousiasme. Eindelijk zijn allereerste
medaille, waar hij het allemaal voor deed. Hij speelt met zijn vriendjes en
krijgt snoepjes uitgedeeld. Terwijl ik gehurkt zijn medaille opspeld, kijkt hij
me aan en hij ziet mij. Hij kijkt recht mijn ziel in. Hij ziet wie ik ben en
waarom ik daar sta. Zonder dat de honderden ouders om mij heen het zien veeg ik
een traan weg van mijn wang. Hij pakt mijn hand en blijft bij me staan. Alsof hij tegen me zeggen wil….dank je wel mam
dat je er bent.
En ook al ben ik dan
even allergisch, ik voel dan wel intens dat ik leef…….in mijn hele lijf.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten