Even rust maart 2016

Even rust.

Deze week is voor mij een week van rust. Het was me allemaal wat te veel. Maar ja, dat mag ook wel, na drie weken ziekenboeg thuis. Pfff, ik mag dan wel een ‘supermama’ zijn, maar dit ging zelfs mij even boven mijn pet. Beide kinderen goed ziek geweest, en ik ontkwam er dit keer ook niet aan. Wat is het lastig om hulp in te schakelen en te moeten zeggen; “ik kan het even niet alleen.” Uiteindelijk vochten de hulptroepen bijna om me te ondersteunen. Dat voelde dan toch wel weer heel fijn…………

Na de laatste week van ziek zijn werd mijn lieve kleine Floris 5 jaar. Wat een feest! Ook voor mij, en dan voornamelijk omdat ik de hele dag mocht genieten van zijn blije snoetje. Eindelijk mocht de laatste sticker op de kalender, eindelijk was het dan 21 februari. Natuurlijk was het een echte kinderverjaardag, inclusief step als hoofdcadeau, dinotaart en heel veel familie en vriendjes. Maar zoals waarschijnlijk bij alle moeders, had deze dag ook iets emotioneels. 5 jaar geleden alweer, wat vliegt de tijd (zo cliché maar zo waar). 5 jaar geleden lag ik in het ziekenhuis, herstellende van een keizersnede als gevolg van een acute zwangerschapsvergiftiging. Ik op de eerste hulp afdeling aan de toeters en bellen en Floris in de couveuse, zonder mij. Ik was blij dat Floris gezond ter wereld was gekomen, maar ik was ook bang. Bang voor mijn eigen gezondheid en hoe dat dan allemaal moest met de rest van mijn gezin. Die gedachte blijft angst oproepen, hoe dan ook. Maar opluchting en geluk hebben de overhand. Als ik hem dan zie lopen met zijn veel te grote feestmuts en taart op zijn neus, dan krijg ik een gloed over me heen en laat ik een traan van geluk. En dan denk ik, wat ben ik bevoorrecht. Dank je wel.

Mijn praktijk draaide gewoon door, dankzij mijn lieve hulptroepen. Maar de week dat ik zelf ziek was, stonden er geen afspraken gepland. Toeval bestaat niet, wat worden dit soort dingen toch mooi gestuurd daar boven. Ik mocht dus gewoon even ziek zijn. Nu is alles weer als vanouds. Geen zorgen om zieke kinderen, geen tissues op elke vierkante centimeter in huis. Het is weer rustig, opgeruimd en gestructureerd(daar houd ik van). Maar nu voel ik de vermoeidheid, in mijn lijf en in mijn hoofd. Ik ben even lamgeslagen. Ik geef er maar aan toe, dat is het enige dat helpt. Het gewoon laten gebeuren. Ik heb geleerd, door het de vorige keer dus anders te doen, dat ik moet  luisteren naar mijn lichaam en mijn gevoel. Ook dat wordt weer gestuurd. Ik heb voor deze week wat afspraken geannuleerd en heb daarmee ruimte gecreëerd om uit te rusten. En het doet me goed. Ik kan weer meer bij mijn ideeën, en ik raak weer geïnspireerd!  Alleen al het feit dat ik helemaal voor mezelf heb gekozen en die afspraken heb afgezegd…..wat ben ik trots op mij :-)