Mijn schatkist januari 2016

Mijn schatkist

Ken je dat? Dat je tot tranen geroerd bent door een mooi stukje muziek? Die muziek neemt je mee naar binnen, en dat kan soms tranen opleveren. Heerlijk toch? Zo’n golf van ontroering overvalt mij regelmatig.  Door naar muziek te luisteren, door boven op het te duin staan bij een woeste zee, maar zeker ook door kinderen. Of eigenlijk moet ik zeggen dankzij kinderen. Telkens als een kind mij raakt, ontvang ik een diamantje. In mijn praktijk zie ik natuurlijk volop kinderen, en elke keer weer weten ze mij te ontroeren. Die dromerige snoetjes als ze in gedachten verzonken zijn bij een verhaal. Kinderen die zonder enige twijfel, vol zelfvertrouwen, de ogen sluiten om even bij zich zelf te komen. Dat pure, dat kwetsbare, dat bezorgt mij kippenvel en tranen. Je snapt dat ik al heel wat diamantjes in mijn schatkist heb mogen ontvangen….wat een rijkdom.

Vandaag was er weer zo’n situatie. Bij één van mijn eigen kinderen. Mijn zoon was thuis van school omdat hij aangaf een te vol hoofd te hebben. Hij zei met een bleek snoetje; “mama, mijn hoofd zit zo vol, er past helemaal niets meer bij. Ik voel het zelfs in mijn rug, die bibbert ervan”. Dus we hebben er een heerlijke uitrustdag van gemaakt. Lekker in bad en daarna met zijn spiderman-dekbed op de bank. Heel fijn. Het deed hem zoals altijd goed. Aan het eind van de dag ging de muziek aan; Stromae met papaoutai, één van zijn favoriete. Even ontladen. Nou dat lukte wel, hij ging helemaal los. Zonder rem danste hij op de muziek, met alles erop en eraan. Zo thuis, zo intens, het raakte me diep. Wat andere keren als ‘gewoon gezellig’ bevonden werd, was nu zó bijzonder.  Mijn tranen bleven natuurlijk niet onopgemerkt. Hij zag het gebeuren en lachte lief naar me. Ik pakte het op als een “dank je wel mam”………..wat een mooie aanvulling op mijn schatkist……………..