Het is herfst, het seizoen van het loslaten. Op de één of andere manier krijg ik bultjes van het woord ‘loslaten’. Hoezo laat je iets los? Wat gebeurt er met dat ding als je het los laat? Valt het dan naar beneden? Kapot op de grond? Of vangt de gene die toevallig net langs loopt het voor je op? Het moet toch ergens blijven neem ik aan. Het is van jou anders had je het niet vast….toch?
Ik praat liever
met de term; ‘anders vasthouden’. Het is niet voor niets bij jou dus zorg
ervoor dat het je gaat passen. Dat je het vast kunt houden en er iets mee gaat
doen. Niet zo krampachtig, daar krijg je spierpijn van en een zere nek en
schouderpartij (zoals ik heel vaak heb). Nee gewoon op de manier dat je het mee
kunt dragen, in je tas die je hebt gekregen toen je geboren werd, of zelfs al
eerder. En als je het zo weet te vormen dat het ook daadwerkelijk in die tas
past, en je het dus niet de hele dag vast hoeft te houden, is het helemaal niet
meer zo vervelend en zwaar.
In die tas zitten
je ervaringen, je gebeurtenissen, je betekenissen, je leven. Als je in die tas
kijkt zie je de weg die je al hebt bewandeld met alle hobbels, zijweggetjes en
rotsen die je hebt moeten trotseren. En die obstakels heb je nodig. Die heb je
nodig om vooruit te komen. Je leert ervan en het maakt je telkens weer een
beetje mooier en sterker. Het is de kunst om ook daadwerkelijk te kijken waar
je staat op je weg, naar de obstakels die je nu te trotseren hebt. Kijk goed
naar alles wat je vast hebt. Kijk met aandacht zodat je een goed beeld krijgt.
Wie of wat is er nodig om dit obstakel vorm te geven? Als dat lukt, waar
overigens best veel tijd en lef voor nodig is, past het uiteindelijk in je tas.
Het heeft geen zin om het niet aan te gaan en je kop in het zand steken. Je kunt dan niet verder lopen. Is sowieso lastig
natuurlijk als je met je kop in het zand staat 😉, maar die rots gaat niet uit zich zelf aan
de kant hoor. Die is heel zorgvuldig op jouw weggetje gedropt.
Nu hoor ik je
denken, “ja hallo, dat is makkelijker gezegd dan gedaan”. Klopt, dat is zeker
zo. Maar dat is geen reden om alles maar vast te houden of het zonder te vormen
gewoon te laten vallen. Dat is wel de makkelijkste en dus veiligste manier, dat
weet ik. Maar iedereen heeft zijn eigen
obstakels, niet alleen jij. En sommige mensen hebben inderdaad best hoge bergen
waar zo overheen moeten, en dan lijkt het oneerlijk verdeeld. Ik vertrouw erop
dat ik krijg wat ik aan kan. Dat maakt me sterk en geeft me zelfvertrouwen. En
lukt het je niet alleen? Vraag hulp van de mensen die langs de kant van je weg
staan. Doe ik ook. Je mag zelf kiezen
wie er langs de kant mag blijven staan en wie er tijdje met je mee mag
wandelen. Die jou een kontje mag geven om over die berg heen te komen. Aan de
andere kant van die berg zal je sterker zijn waardoor je de tas, met weer een
nieuwe mooie schat erbij, veel makkelijker kunt dragen. En kijk gerust nog eens
terug in je verzameling, om te zien hoe alles erbij ligt. Het is mooi om te zien
wat je allemaal bij elkaar gesprokkeld hebt waardoor je nu bent wie je
bent.
En dat mag met een
lach en een traan, want dan ben je op je mooist……….
