Durf jij bang te zijn?

Een tijdje geleden zat ik met mijn schoonzus bij een voorstelling van Veldhuis en Kemper. Een te gekke show waarin veel gebeurt. Ik werd geraakt door de liedjes die ze zongen en speelden. Het liedje ‘hippe shit’ vond ik fantastisch, en nog steeds. Ik draai het regelmatig omdat ik er blij van word. Een liedje van en over deze tijd, gezien en gezongen door veertigers. Ben ik natuurlijk ook sinds kort 😊. Echt zo goed!

Maar er was nog een liedje; ‘Ravijn’ genaamd. Die tekst ontroerde mij. Waarom? Omdat het zo waar is. Het nummer gaat over risico durven nemen, je eigen weg kiezen, anders doen dan de rest of anders dan er van je verwacht wordt. En niet om rebels te doen maar omdat het zo voelt. En daar is lef voor nodig, dat weet ik maar al te goed. Daarom raakte het mij zo. Ze zingen; “de allermooiste bloemen groeien vlak langs het ravijn. En om die te kunnen plukken moet je durven bang te zijn”. Die ging recht mijn ziel in. Dat komt omdat het zo ontzettend herkenbaar is voor mij en waarschijnlijk voor vele anderen. Om verder te komen in je leven moet je het oude achter je kunnen laten, na het vastgehouden te hebben, om vervolgens een nieuwe stap te zetten. Dat is nog  best spannend. Het is maar al te fijn en veilig om dat oude veilige stukje lekker bij je te houden en achterover geleund in je stoel te wiegen. (met thee en pantoffels uiteraard 😉) Maar ja, kom je dan verder? Bereik je dan wat je eigenlijk heel graag wilt? Nee, natuurlijk niet. Je moet uit die schommelstoel komen en je stoute schoenen aan trekken. De weg op, richting dat ravijn, om die bloemen te plukken. En als je daar dan staat….langs dat ravijn….zal daar ook het mooiste uitzicht op je dromen zijn. Ook dat is een stukje tekst uit het liedje. Dat uitzicht zal je een boost geven van hier tot weet ik veel waar! Vul jij het maar in. Die energie, het gevoel van overwinning, dat je hebt gedurfd keuzes te maken, zal je de weg wijzen. En dan is het aan jou om koers te houden.

Natuurlijk zijn er verleidingen en zijweggetjes, en dat hoort er bij. De weg is geen rechte lijn, in tegendeel zelfs. Bereid je voor op geschaafde knieën en heel wat druppels zweet. Deze weg bewandelen gaat maar zelden zonder pijn. Ik durf eigenlijk wel te zeggen…eigenlijk nooit. En het ene obstakel is groter dan het andere, dat is zeker zo. Dat ligt dan midden op je weg zodat je er niet langs kunt. Ga dan niet zitten mokken en zeggen dat het nu niet meer kan. Of dat als het zo moet je er geen zin meer in hebt. Neem de tijd en ruimte om te kijken naar dit obstakel, deze hobbel in je weg. En ook daar gaat het niet altijd makkelijk. Je zal creatief moeten zijn om erachter te komen waarom deze hobbel er is. Als je daar achter komt verdwijnt hij vaak al vanzelf waardoor je door kunt lopen, op wat voor manier dan ook. 

Een belangrijk punt is nog dat tijdens het bewandelen van jouw weg richting dat ravijn, die schaafwondjes en zweetdruppels best zichtbaar mogen zijn voor je omgeving. Social media staat natuurlijk vol met foto’s en berichten waarin staat dat het leven altijd leuk en gezellig is. Mensen hebben de neiging om dat zo over te laten komen. Het leven is ook leuk en gezellig, zeker wel, maar er zijn ook momenten waarop het leven niet zo leuk is. Dat het schaafwondje niet te verhelpen is met alleen een pleister. Dan heb je even iemand nodig die met je meeloopt of je wonden verzorgt. En dat is oké. Durf om hulp te vragen, dat verbindt.

Zonder downs geen ups, zonder donker geen licht, zonder dalen geen bergen. Accepteer dat het zo zal gaan en je wandeling zal een stuk minder zwaar zijn. En wat Jochem Meijer nog mooi verwoordde laatst; “de weg er naar toe is net zo mooi als het eindstation. Vergeet niet af en toe om je heen te kijken en van het uitzicht te genieten”. En dat is ook zeker zo. Focus op je doel is prima, dat heb je nodig. Maar maak je reis zo aangenaam mogelijk door te genieten van de mooie dingen die je onderweg tegen komt…….

En dan is nu mijn vraag aan jou.....durf jij bang te zijn?